Ягонаам, салом
Умеди ҷовидонаам, салом
Хуш омади ба куи ёри мунтазири хеш
Ба навбаҳори сабзи ишқи поки пурҷавонаам,салом
Хуш омадӣ бар ин сукути шоми тори дил,
Ту шабчароғи хонаам, салом
Нишонаам, салом

***

یگانه ام، سلام

امید جاویدانه ام، سلام

خوش آمدی به کوی یار منتظر عزیــــز!

به نوبهار سبز عشق پاک  پر جوانه‌ام ، سلام

خوش آمدی بر این سکوت شام تار دل،

تو شبچراغ خانه ام، سلام

نشانه‌ام، سلام

***

دریغِ رفتن از برت

*

دریغِ رفتن از برت،

ندیده چشم انتظار بر درت

دریغِ رفتن از کنار تــو بــه  کوی ناكجا،

دریـغ آن کــه در پی خطا بــه خس نموده ام  بـرابـرت

جفا به جان خویش کرده ام ،همان دقیقه‌ای، که ساده از تو رفته‌ام،

ر‌ها نموده ام تو را ز خود به كنج تنگ و سرد بسترت

دریغِ رنج‌های داده ام ،حبیب من ، ببخش،

شدم مسبب دو دیده ی ترت،

شكسته بال باورت

با تو ام ای یار

پیش رویت گل نهم بسیار

روزه ام را با تو اینجا می کنم افطار

نازنینم بوی آغوش تو ما را مست می سازد

انتظار و منتظر تــا  لحظه ی دیدار

در کنارت تا سحر بیدار

تو مـرا دلدار

چه انشای قشنگی!

تمام کلماتم  کبوتر شده امروز

چه صبحی! چه عطری ! چه هوایی!

عجب منظره هایی!...

نه در هست

نه دیوار

نه خوابم

نه بیدار

کسی با سبدی از کلمه آمد و در زد

دلم باز

پرنده شد و در زد

به چشمم همه جا باغ و چمن شد

گلی مادر من شد

تمام کلماتم

کبوتر شده امروز

مدادم

در احساس پریدن

شناور شده امروز

دو باره من و یک دفتر صد برگ

من و کاغذ رنگی

چه صبحی! چه پرواز بلندی! چه انشای قشنگی!..

هفت سین ( زلال نو روز )

سیب و سنجد را بیار 

نرم نرمک می رسد عـطـر ِ بـهـار 

یاس و نسرین و شقایق , جمله رقصان گشته اند 

بـا وزش هـای نـسـیـمی خوش ,  شـود هـر آشـیـانـی نـونـوار 

هـفـت سـیـنـی پـهـن گـشـت امـا کـسـی آگـه نـبـود از مـاهـی ِ بیچاره روز 

او بـه آرامـی نـشـسـتـه کـنـج ِ تُـنـگـش , بـیـخـبـر از عـیـد ِ نـوروز اسـت دائـم بیقرار 

در خـیـالـش روی امـواجـی زلال و بـیـکـران , این سو وَ آن سو می پرد 

در کـنـار ِ مـاسـه هـای ِ نـرم ِ سـاحـل ,  شـادمان در انتظار 

می رود هـمـراه ِ مـعـشـوقـش بـه دریـاهـای دور 

دسـت ِ خـود را می گذارد دست ِ یار 

هـر دو بـر موجی سوار 

*

روزگــــــــــاری آب بـود 

غـصـه اش در قـعـر ِ دریـا خـواب بـود 

آسـمـان بـود و هـوایـی پـاک ,  بـی گـــرد و غـبـار 

هـر شـبـانـگه وعـده ی دیـدار ِ او بـا هـمـدمـش ,  مـهـتـاب بـود 

راه ِ دور و موی بور و حور و نور ,  سور و شور و جمع ِ جور افسوس تور 

آخـریـن دیـدارشـان در لا به  لای دام ِ صـیـادی ســتــمــگـر ,  عـمـق ِ یـک گـرداب بـود 

آسـمـان آن شـب بـرای هـر دو مـاهـی ,  تـا سحرگه گریه کرد امـا چـه سود 

تُــنــگ ِ هـر یـک بـهـر ِ زیـبـایـی ِ مــنــزل هـا ,  مثال ِ قاب بـود 

نــاگــه از یــادش بــرون مــی آیــد و گــویــد دریــغ 

آن زمــان افــســانــه ای نـایـاب بـود 

روزگـــــــــاری نـاب بـود 

*

ســکــه و ســبــزه نـهـاد 

بـر سـر ِ سـفـره اش آن صـیـاد ِ شـاد 

کــوچــه و بــازار خــلــوت ,  کــل ِ مــردم مــنــتــظــر 

رنـگ ِ روی ِ حـاج فـیـروزی عـیـان شـد ,  مـشـکـی اش را بـرده بـاد 

یــا مــقــلــب الــقــلــوب آهـسـتـه بـر مـاهـی رسـیـد و رنـگ ِ رویـش شـد سـپـیـد 

زیــر ِ لـب بـا رب بــگــویــد بـهـر ِ چـه مـادر مـرا از اولـش ,  بـیـچـاره ای ایـن گـونـه زاد 

گــــویــــیــــا پـــروردگـــارش از تـــمـــام ِ عـــالـــم و آدم بــــه او دارد نـــگـــاه 

قـطـره اشـکـی عـمـق ِ تُـنـگ ِ تَـنـگـش از چـشـمـان ِ خـونینش فتاد 

پــیــکــر ِ بــیــجـان شـده ,  آهـسـتـه آمـد روی ِ آب 

نــاگــهــان اخــبــار ایــن پــیــغــام داد 

عــیــدتــان پـیـروز بـاد